Poranek we Florencji

Promienie powoli przebijały się przez mglisty poranek otulając swoim ciepłem lekko owiane mgłą kamienice. Noc uległa słońcu zabierając ze sobą wszystkie tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Romanse… ukradzione pocałunki… rozstanie… łzy… wszystko to w tajemnicy, pod osłoną gwiazd na zawsze pozostało w sercach Kochanków. Rozstawali się po cichu, szeptem, tak aby nikt nic nie zauważył. Zdradzał ich tylko przyspieszony chód, lekko rozwiane włosy, niedbale narzucony sweterek, smutek w oczach pomieszany z rozmarzeniem i łza wolno spływająca po policzku… i to tęskne spojrzenie w głąb nocy, która już nigdy nie wróci i nigdy się nie powtórzy… Szłam tak ulicą odbierając wszystkie te uczucia całą sobą, niemy krzyk, który docierał z bocznej ulicy, złamane serce, zawiedzione nadzieje… ale też kolejne niewypowiedziane obietnice tlące się w sercach marzycieli jak bluszcz okalający latarnię… Magia… Poranki zawsze są magiczne bo tak wiele skrywają jednocześnie budząc do życia zwykłe czynności. Odgłos świszczącego czajnika na kuchence, szelest pościeli, krople spływające pod prysznicem, dzwoniący budzik, dźwięk maszynki do golenia, pssst pssst zapach ulubionych perfum… Idę dalej… Wita się ze mną właściciel kawiarni… już czuję zapach świeżo mielonej kawy chociaż jeszcze nie włączył ekspresu, Mmmmmm marzy mi się ciepły croissant z masłem i dżemem truskawkowym… Idę dalej… Przyjechała kwiaciarka z cudownym naręczem świeżych frezji, hiacyntów i szafirek. Z bocznej uliczki dobiega odgłos stukających obcasów, ktoś spieszy się prawdopodobnie do pracy, przecież jest piątek i wszyscy będą chcieli zamknąć swoje sprawy najlepiej do południa, aby spokojnie rozpocząć weekend. Słońce wzbija się coraz wyżej raz po raz łaskocząc moje stopy swoim ciepłem. Na plac wjechał samochód dostawczy, a zanim drugi i kolejny i kolejny… czar magicznego poranka prysł… nagle… mimo, że był taki leniwy, niespieszny… nie martw się, nie smuć… Do zobaczenia jutro, ponownie o poranku…